U bent op zoek naar een goochelaar? Bel 0318-727828 of 06-20285267, of mail naar info@goochelaars-nederland.nl.
Home | Goochelen | Uit de oude goocheldoos | Weerzien met Hans Trixer
Weerzien met Hans Trixer
De jongere goochelgeneratie heeft hem waarschijnlijk nooit gekend, laat staan zien goochelen. Maar de oudere generatie weet nog precies hoe Hans Trixer tijdens het Nationale Goochelcongres te Utrecht de grote ereprijs in de wacht sleepte. Ook in oude Triks-nummers kom je zijn naam geregeld tegen. Hij is niet voor niets ongeveer vijf jaar hoofdredacteur van dat vakblad geweest. In die periode adviseerde hij ook goochelaars (Albinio en Tiny weten daar van mee te praten). Trixer heeft ook een aantal goochelboeken op zijn naam staan: o.a. over kaartenwaaiers en munten- en sigarettenmanipulaties. Hij was lid van de Donderdagavondclub, een uniek fenomeen waarover Marconick ons al eens heeft verteld. Tijdens het FISM-congres te Den Haag genoot Hans bekendheid in het FISM-News met de column: "Our man from Zimbabwe". Hierin schreef hij recht voor zijn raap wat hij dacht. Een voorbeeld? Wat te denken van: "The sport of the Netherlands is not soccer, clog-dancing or growing tulips; forget it, it's 'KANKEREN'."For old times' sake
Voor het eerst sinds 38 jaar bezocht Hans Trixer weer eens een nationaal congres. Het vliegretourtje Avondale (Zimbabwe)-Groningen had hij hoofdzakelijk genomen om wat vrienden en oude bekenden van vroeger te ontmoeten. Van het concours heeft hij dus weinig gezien, alleen micro en carto. En dat vond hij niet echt goed, om het eens beleefd te zeggen. "Het was allemaal zo hap-snap. Het competitiegevoel ontbrak. Vroeger, toen ik meedeed, werkte men zes maanden aan een congresnummer. Je deed mee om te winnen, dus bedacht je iets origineels. In Groningen had ik de indruk dat de meesten just-for-fun meededen. Niet om ècht mee te doen dus."Weinig nieuws
Het algemeen taalgebruik tijdens concoursen kan volgens Trixer verbeterd worden. Zinnen als "O ja, dit heb ik ook nog meegenomen" (en dan vier of vijf keer achter elkaar) getuigen volgens hem niet van een goed doordachte voorbereiding.Ook de omgang met het publiek kan volgens Trixer beter. "Het leek erop of sommige goochelaars hun publiek minachtten. Zoiets eenvoudigs als mensen uitkiezen, aanspreken of weer naar hun plaats brengen beheersten ze niet. Wat me tegen viel, was dat er maar zo weinig nieuws geboden werd. Kijk, de techniek verandert natuurlijk wel, maar de effecten - en daar gaat het uiteindelijk om - blijven hetzelfde: wéér een 4-aas-truuk, wéér een touwkniproutine etc. Bedenk toch eens iets nieuws!" De sfeer in Groningen vond Hans uitstekend. Er werd veel in hoekjes gegoocheld en je kon op je gemak mensen ontmoeten, wat op de grote, drukke congressen vaak onmogelijk is door de mensenmassa's.
Down memory-lane
Hans Trixer is in Amsterdam begonnen op de Weesperzijde in het Magic Scala House, een soort goochelfirma. Maar in de praktijk was het meer een trefpunt van een clubje goochelvrienden dat daar geregeld over de vloer kwam. Jack Shandy, Conschita en het 'enfant terrible' van de goochelkunst, Bob Driebeek, behoorden zo langzamerhand tot het interieur. Er werd dus veel gegoocheld, maar weinig verkocht. Als assistent was Hans Trixer voor het Scala House de goede man op de juiste plaats. De firma kon nu wel eens een betere toekomst tegemoet gaan. Een van de weinigen die dat toen ook zag, was Henk Vermeyden. Deze belde Trixer dus op een goede dag op. "Kom eens praten, zei hij, en al gauw bood hij me een baan bij studio Triks aan. Ik wist uit ervaring dat het Scala House op den duur niet goed kon gaan, dus ben ik met Henk in zee gegaan. Je weet, op den duur kreeg Henk met iedereen ruzie, maar niet met mij. Ik ben de enige die bij Vermeyden gewerkt heeft en zonder ruzie vertrokken is. Still on speaking terms zoals dat heette. Kijk, de meeste mensen vergeten nog wel eens dat Henk vóór alles businessman was. Neem nou alleen maar de eisen die hij stelde aan een assistent voor de Triks-studio. Deze moest hard kunnen werken, hij moest uitstekend kunnen demonstreren en verkopen, hij moest zijn talen kennen, hij moest artikelen voor de Triks kunnen schrijven, hij moest het vakblad kunnen redigeren en hij moest ingezet kunnen worden bij het organiseren van congressen en speciale goocheldagen. Dat alles heb ik gedaan van ongeveer '48 tot '52 geloof ik. En met plezier."The times they are a'changing
"In de jaren '40 tot en met '60 was de Nederlandse goochelwereld verdeeld in twee kampen. Het Vermeyden-en het Ziekmankamp, twee goocheldealers met een eigen zaak, eigen connecties en een eigen klantenkring. Vermeyden richtte zich op de meer ontwikkelde goochelaar en Ziekman op de welwillende amateur. Dit verschil in benadering was o.a. terug te vinden in hun tijdschriften: Triks en De Magiër. Om de klanten te binden, werden er congressen en speciale goocheldagen georganiseerd. Op die dagen werd veel materiaal verkocht. Directe lijnen tussen klanten en het buitenland waren er toen nog niet zoveel. Men was gewoon aangewezen op die twee dealers.Maar hoe is dat tegenwoordig? Men kan nu door de fax, de telefoon en het gemakkelijke internationale betalingsverkeer veel sneller dan vroeger contacten met het buitenland aangaan. Zaken die vroeger allemaal stroef en via contactpersonen verliepen. Dit betekent dat de meeste goochelaars op het ogenblik rechtstreeks van dealers in Amerika, in Engeland of in Duitsland kopen. Bovendien beschikken de klanten tegenwoordig over veel meer geld dan vroeger. Ik weet nog dat iemand in de jaren '40 in Amsterdam bij een speelgoedzaak hele mooie speelkaarten zag liggen. Die kostten f 16,-. Niet te betalen. Maar hoe loste hij dat op? Samen met een andere goochelaar kocht hij zo'n doosje kaarten. Hadden ze ieder een stock hele mooie kaarten voor f 8,- de man. Zo werd dat toen opgelost. En reken maar dat die investering een mooi staaltje goochelkunst opleverde. En hoe gaat dat nu? De mensen hebben geld teveel! Ja, niet om de NMU-contributie te betalen hoor! Smartelijk gevolg is wel dat een speciaal door Kees Schoonenberg samengesteld Triks-nummer niet kan worden gedrukt. Nee, dáár is geen geld voor. Ze kunnen het ècht niet betalen. Maar neem nou het congres in Groningen. Daar zag ik van die jonge goochelaars met f 100,- in hun portemonee. Kochten alles wat los en vast zat. Donderen dat thuis in de kast; voor volgend jaar op het concours waarschijnlijk. Het gaat ook te gemakkelijk tegenwoordig. Je hoeft nergens meer moeite voor te doen. De beste goochelacts bekijk je thuis voor de buis.
En dankzij de video ook nog zo vaak je maar wilt. Zelfstandig nadenken? Eigen creativiteit? Hoeft niet meer! Je copieert via de video gewoon een masteract en hup, er is weer een goochelkloon geboren: een zoveelste rangs Siegfried & Roy, Channing Pollock of Pierre Brahma."
Commercial magic
Als je vroeger een goochelaar wilde zien moest je naar de bioscoop. Tuschinski in Amsterdam had in het voorprogramma vaak een goochelaar. Balsamo, Sitta of Kaps; je kon ze er allemaal live zien. Een goochelaar kon ook zijn hele leven met één act doen. Tegenwoordig is dat door het massamedium televisie weggevallen. Eén keer op tv met je act en wèg broodwinning. Allemaal voorbij. Maar treur niet, er zijn nieuwe zaken voor in de plaats gekomen! Tegenwoordig is er veel geld te verdienen in de z.g. commercial magicsfeer. Op beurzen, congressen etc. werken veel vakbroeders. Veel ondernemende goochelaars zitten nu in de promotiebusiness. In Amerika is Karrell Fox daar een goed voorbeeld van. Zo zie je maar: je moet met je tijd meegaan, dan is er altijd wel wat te vinden voor de goochelaar van goede wil."Jan Paymans
Dit artikel is gepubliceerd op maandag 8 augustus 2016 om 08.58 uur en komt uit de Informagie (jaargang 2, nummer 1, september/oktober 1990), het Nederlandse vakblad voor de goochelkunst. Het artikel is met toestemming van de eindredacteur geplaatst op deze website.
