U bent op zoek naar een goochelaar? Bel 0318-727828 of 06-20285267, of mail naar info@goochelaars-nederland.nl.
Home | Goochelen | Uit de oude goocheldoos | Ie-wie-Hawaii-weg
Ie-wie-Hawaii-weg
Enige tijd geleden heeft Tommy Wonder opgetreden tijdens een Magisch Festival in Honolulu, Hawaii. Ik hoop dat hij minstens zoveel interessante ervaringen op heeft gedaan als ik destijds tijdens het PCAM-congres in 1972, in dezelfde stad. Omdat Kees Schoonenberg tevens een stukje betreffende Dai Vernon uit de 'The Meyer/Hugard letters' publiceerde, en Dai daar ook was, dacht ik dat sommige lezers van Informagie het niet erg zouden vinden als ik wat persoonlijke herinneringen ophaal.Begin 1972 had ik nog een harig hoofd, zelfs met baard, zoals sommigen onder u zich nog zullen herinneren. Ik was door Emil Loew via Henk Vermeyden (die overigens niets met mij van doen had) geboekt voor mijn eerste tournee, lectures and shows, voor goochelclubs en -congressen in de Verenigde Staten. Drie maanden, te beginnen in mei. Amerika! Een jongensdroom ging uitkomen. Ik wás nog free-lance industrieel ontwerper. Om de een of andere reden begon ik pijlsnel haar te verliezen. Baard eraf, nieuwe kamtechnieken. Eén dag voor mijn vertrek dus naar de kapper in mijn toenmalige woonplaats Zeist, van wie ik wist, dat hij pruiken had. "Je komt een beetje laat jochie, ik heb er maar drie!" Ik koos de minst erge, een blonde Sjors- en Sjimmie-pruik, die werd opgeplakt. Naar huis, tiende etage van een flatgebouw. Mijn toen-vrouw deed open, keek me aan met een blik van: "Ken ik die kerel ergens van?", en begon hysterisch te lachen. Waarop ik de pruik aftrok en over de ballustrade gooide.
In New York aangekomen, werd ik eerst niet door mijn gastheren herkend, daar ik niet op de foto's van mijn speciaal voor de tournee gemaakte folder leek. Geeft niet, de tournee werd een succes. Er is een foto van mij uit die tijd, genomen door de beroemde fotograaf Irving Desfor, en gepubliceerd in diens boek 'Great Magicians in Great Moments', waarop ik te zien ben met nog net zo veel haar als Aenigma. Toén was ik nog net zo goed als hij ... Bob draagt overigens nu mijn baard, maar dan waardig.
Uiteindelijk kwam ik in The Magic Castle, Hollywood, terecht, voor een week optreden en een lezing, en werd door Peter Pit, Bill Larsen en Dick Zimmerman meteen geboekt voor het PCAM-congres in Honolulu, Hawaii! Wanneer kom je daar ooit? (Zeker toen.) Inmiddels was Fred Kaps ook gekomen en we zouden samen naar Honolulu vliegen, en ook een hotelkamer delen in het Sheraton-Waikiki, met uitzicht op de Stille Oceaan. Dit was een monstercongres, ik denk wel 2000 deelnemers - en mèt de FISM-congressen Parijs en Den Haag een van de meest fantastische die ik ooit mocht meemaken.
Er was een openluchtmaaltijd, voor allen, met een Hula-show, en op de achtergrond palmen en de ondergaande zon. Aangename kitsch. Ik zat naast Henning Nelms, de schrijver van het beroemde boek Magic and Showmanship, die me voorstelde mijn eventuele boeken te redigeren. Hij bleek toneelregisseur en tekenaar te zijn, en had ook nog iets met de politie (of de F.B.I.) van doen. Het nationale gerecht poi was overigens vreselijk.
De gala-show de volgende dag was tamelijk super, al zeg ik het zelf, op wat merkwaadige pechzaken na (mijn act gelukkig niet). Karrell Fox was een fantastische, humoristische presentator, geassisteerd door Duke Stern. Die twee waren toen in hun hoogtijdagen. Hun improvisatietalent om al goochelend (of wat daar voor door moest gaan) parodieën te spelen op goochelaars die men de afgelopen dag tijdens concours of show gezien had, was enorm. (Natuurlijk, Aenigma is de beste, al zal hij dat maar al te graag niet willen toegeven.) Dick Zimmerman met zijn Magic Circle-act was de producer, met veel ervaring (samen met Peter Pit ieder jaar regisseur van de It's Magic Show, waar ik een paar jaar later in mocht meedoen). De gala-shows waren dus goed gerepeteerd en uitgelicht, en begeleid door Jerry Rosen met zijn orkest (een van de beste van Californië, ook bekend van Oscar-uitreikingen).
Barclay Shaw, helaas nu overleden, Amerika's beste marionettenspeler, in een routine met een clowntje om te huilen, zo mooi. Dai Vernon, aangekondigd als 'The Professor, die het goochelen heeft gemoderniseerd' moest dit in een echte show voor 3000 toeschouwers waarmaken. Niet dus! Het was pijnlijk duidelijk dat hij misschien wel een performer, maar geen entertainer was. Zijn beroemde routine met de linking rings was eenvoudig saai. Zijn truc met munten en een glas zou iedereen hebben doen gapen, indien niet Irene Larsen een lieftallige assistente was geweest, die vergoelijkend zijn herhaaldelijk gevallen munten opraapte. Beleefd applaus van een teleurgesteld publiek. (Wat zullen ze later van u en mij zeggen, als we ook zo beroemd zijn geworden? Consideratie, ho maar!)
En toen Shimada, het pauzenummer. Heel goed, spanning in de zaal, met zijn duiven- en manipulatienummer. Shimada is/was een van de beste duivengoochelaars in de wereld, met Channing Pollock (die hem een tijdje coachte), Silvan en Toreno, en later Lance Burton en James Dimmare. Zijn duiven had hij vanwege quarantainebepalingen Honolulu binnen moeten smokkelen. Dat deed hij met een eenvoudige list. Zijn vrouw Diane had de mand met duiven en meer koffers, tassen etc. Zij begon opeens een scène te maken door "Opschieten", enzovoort te bevelen, waardoor de douanier zich tot haar wendde. Zij had met haar voet de duivenmand doorgeschoven, die door Shimada eenvoudig opgepakt werd, terwijl zij op de tafel een koffertje met 'onschuld' openmaakte. Hij liep door. Cool.
Terug naar het gala, Shimada's act, laatste effect. Twee duiven in de hand. Het gordijn sluit zich achter hem voor de apotheose. Dramatische roffel. Duiven 'opgegooid' waarna zij veranderden in zijn handschoenen, maar helaas, tevens zijn profonde misten, en achter hem op de grond vielen. Met een vriendelijke grijns van het publiek afscheid nemend, veegde hij, zich daarvan niet bewust, de vloer aan met de arme beestjes, die daar niet tegen konden. En dus ook Hawaii niet uitgesmokkeld hoefden te worden. Toch een groot artiest die ik zeer bewonder.
Fred Kaps en Shimada waren de twee coryfeeën van dat congres. Kaps en ik hadden Shimada al in The Magic Castle gezien, die in zijn act zeer sterk met duiven begon, en kaartenwaaiers deed, met balletjes, sigaretten en vingerhoeden manipuleerde, en weer met duiven eindigde. Kaps en ik praatten over zijn act, en ik merkte op, dat de ballen en vingerhoeden een anticlimax waren, die de kwaliteit en de vaart uit het nummer haalden.
Nu organiseerde Bill Larsen iedere avond een partij in zijn 'hospitality suite'. Echt feest, met lots of booze, maar ook de beste inside/underground magic for the incrowd. Dus daar zat ik tussen twee reuzen: Kaps en Shimada. Kaps: "Zeg Shimada, ik vind eigenlijk dat je die vingerhoeden en balletjes uit je nummer moet gooien. It stinks". Shimada: "And who the hell do you think you are? Outside of the dykes nobody knows you!" Enzovoorts ... Een paar weken later verdwenen de balletjes en vingerhoeden uit zijn act.
Channing Pollock was in Honolulu geboekt om een lezing te geven, de eerste van zijn leven. Hij kwam in de congreshal, zag de menigte, en nam het eerste vliegtuig terug naar San Francisco en zijn Chinese miljonaire, om zich weer aan hun wormen(!)-farm te wijden.
Het volgende gala: Fred Kaps kwam en overwon, zoals het hoort. Ook een goeie show, met Billy McComb en Zaney Blaney, met zijn verdwijnende vogelkooi. Jos Bemelman moest nog Tommy Wonder worden. Het meest interessante voor mij was Lee Grabel te zien, een van de laatst overgebleven grootheden van de avondvullende illusieshow, zoals Dante, Kalanag, John Calvert. De assistente die uit een kanon in een zoveelvoudige kist hoog boven het publiek geschoten wordt, enzovoorts. Toch was zijn 'misers dream' het beste. Paul Fidler, een echte tropische act met kaketoes en papegaaien (op zijn plaats daar); anders dan de doorsnee-bird act.
De close-up show was opwindend en spannend voer mij, omdat ik, als nieuwkomer, mee mocht doen in het van zaaltje-naar-zaaltje-circuit met groten als Slydini, Vernon (daar wel), Mike Skinner, Goshman, dr. Sawa, Del Ray, Fred Kaps en Lou Derman. Met mijn touwtje en een plastic ring en mijn eigen onorthodoxe ambitious card routine. Ik mocht blijven. Dr. Sawa uit Japan deed daar zijn schelpen- en parelroutine (Chink-a-Chink en Han-Ping-Chien gecombineerd). Sensationeel. De andere sensatie was Del Ray. Een geniale beer met wonderlijke, op elektronica plus vingervlugheid en duivelse strategieën berustende effecten. Zo goed, dat Fred Kaps het de moeite waard had gevonden om alleen daarvoor naar Hawaii te komen! Elektronisch gerichte dobbelstenen, zodat de vertoner weet welke punten onder de dobbelstenen boven liggen; een te pas en te onpas (poespas?) verschijnend realistisch, maar elektronisch muisje, etc.. Mike Shinner, door collega's beschouwd als de top-top op close-up gebied, en ik vonden elkaar in het vergelijken van kaarttechnieken. Verschillende van de mijne heb ik een jaar later bij hem thuis, toen nog in Hollywood, uitgelegd. Surprise: toen hij een paar jaar later in Oisterwijk een lezing-demonstratie gaf, waarin een ten card revelation, mogelijk dankzij een flink aantal van mijn greepjes; en een linking-ringroutine, waarbij Rink verbaasd uitriep: "Maar dat is de mijne toch?" Vreemd, en waarom, want Mike heeft een ongelooflijk repertoire met genoeg originaliteiten.
De echte sensatie voor het normale goochelpubliek, was Lou Derma. U kent Lou! Hij was namelijk een van de tekstleveraars voor tv-series als: 'Mr. Ed, het sprekende paard'; en 'All in the Family'. Zijn close-up act was werkelijk hilarisch en het opfokken van een toeschouwer om hem te zoenen briljant. Toen hij een gekozen kaart maar niet kon vinden, negeerde hij zijn twee dubbelliggende slachtoffers en ging een krant zitten lezen met de kop: "Lou Derman fails with the two of hearts!" Hij was zo succesvol, dat men hem verzocht deze act op toneel te herhalen, zodat meer mensen plezier eraan konden hebben. O.K. En wie komt op het toneel als zijn slachtoffer? Onze Emil Loew. Met lichtblauw tropen hoedje op, gebloemd shirt, camera, 'the ugly American'. Emil gaat zitten, aan de tafel bij Lou. Lou kijkt naar Emil en zegt: "Emil, jij en ik, we weten het allebei. In de synagoge houden we onze hoed op. Maar hier op het toneel, een andere heilige plaats, en in mijn aanwezigheid, zet je hem af." Waarop Derman Loews hoedje afneemt en op tafel wil leggen, terwijl hij naar de zaal kijkt. En niet ziet, dat Emils toupet is meegekomen ... Niet snappend waarom men lacht, vraagt hij de zaal. "Why, I didn't say anything funny, yet ... !". Dan ziet hij het hoedje en daarnaast de toupet, kijkt echt verbaasd de zaal in, Lou en Emil kijken elkaar op hetzelfde moment aan ... Zij zijn nooit vrienden geworden, vooral niet omdat Lou Derman, in zijn verwarring, per ongeluk (?) eerst het hoedje op Emil plaatste, en dáár bovenop de toupet ...
Na drie maanden Amerikaanse goochelaars, babykamers als logeerruimte, hamburgers, pecan pie, slechte en zeer goede optredens zien, twee jonge dochters die naar me smachtten (naar ik hoopte; en omgekeerd), vliegtuig in, vliegtuig uit, om de paar dagen een lezing doen en vijf goochelcongressen, was ik het zat. Tijdens een nachtelijke wandeling door de gangen van het hotel, aan het eind van dat congres, kwam ik Pete Biro tegen, een aardige vent, vriend van Kaps, die een leuk bedoelde opmerking tegen me maakte. Ik sloeg hem tegen de grond ... Toen ik de volgende dag mijn excuses aanbood, en we uitvonden hoe het kwam dat een vredelievend persoon als ik, etc., hebben we er in de bar van super-performer Allen Okawa om gelachen.
Kaps en ik kregen een paar dagen cadeau om toerist te mogen spelen. We kochten mooie, grote, echte Chinese munten. Ik vloog alleen naar huis. Mijn vrouw stond op het vliegveld te wachten. Ze herkende me niet. Ik was dikker geworden, droeg een onbekend spijkerpak en was volkomen kaal; een andere man, ook door mijn ervaringen. Dat was misschien het begin van ons einde. Maar zeker het begin van mijn carrière als beroepsgoochelaar.
Flip Hallema
Dit artikel is gepubliceerd op maandag 12 januari 2015 om 07.32 uur en komt uit de Informagie (jaargang 6, nummer 4, maart/april 1995), het Nederlandse vakblad voor de goochelkunst. Het artikel is met toestemming van de eindredacteur geplaatst op deze website.
