U bent op zoek naar een goochelaar? Bel 0318-727828 of 06-20285267, of mail naar info@goochelaars-nederland.nl.
Home | Goochelen | Uit de oude goocheldoos | Hans Cortini, een bevlogen artiest
Hans Cortini, een bevlogen artiest
Het magisch kerstfestijn, dat voor de tweede keer door de Goochel- en Ontspanningsvereniging Amsterdam werd georganiseerd, trok zo'n 500 betalende bezoekers: een groot succes voor deze club. Dit gaf Eddy Smit aanleiding voor een gesprek met Hans Cortini, de voorzitter van G.O.A., over diens opmerkelijke carrière.Hans, is het nu waar dat jij als 13-jarige jongen in het circus bent begonnen?
Als 13-jarige ben ik inderdaad van school gegaan. Je moet goed begrijpen dat in die tijd alles totaal anders was. Dat kon toen nog, dat is nu met al die goede voorzieningen niet meer in te denken. Daar kwam bij dat ik er dag en nacht van droomde om als artiest in een circus de wereld rond te reizen. Ik kreeg in die tijd de kans om als leerlingclown bij Circus Toni Boltini te komen werken. Omdat het met mij op school toch al niet zo goed ging en ik eigenlijk de puf om te studeren kwijt was, heb ik de kans met beide handen aangepakt.
Nooit spijt van gehad?
In het geheel niet. Ik leerde daar ontzettend veel, kwam met internationale artiesten in contact en leerde alle kneepjes van het vak. Met kneepjes bedoel ik eigenlijk te zeggen: van schoonmaakwerk tot schilderen, en van belichten tot decorbouw. Je kunt het zo gek niet op noemen of ik heb het wel gedaan. Uiteindelijk klom ik langzaam op, en op een gegeven moment had ik zelfs een nummer aan de trapeze, compleet met assistente. Ik heb daar zelfs nog mee opgetreden bij Willy Hagenbeck. Dat klinkt natuurlijk allemaal heel erg romantisch, en dat is het natuurlijk allemaal ook wel, maar buiten de voorstelling om werkte ik mij natuurlijk wèl een halve rolberoerte. Ik kreeg het absoluut niet cadeau. Maar dan hield ik altijd de voorstelling voor ogen, want daar deed ik het uiteindelijk voor. Zo'n tent vol publiek gaf mij op zeer jonge leeftijd al een enorme kick. Moet je nagaan: dat allemaal voor een knaak in de week, uiteraard wel kost en inwoning vrij.
Hoe ging dat dan in de winter?
Dan stond ik met mijn koffer op de stoep; er was geen werk meer. Ik liep stad en land af en op een gegeven moment kon ik op een groot scheepvaartkantoor komen werken als jongste bediende. Er zaten wel 30 mensen op die afdeling en niemand sprak een woord, staken zelfs hun vinger op als ze naar de w.c. wilden. Na een uur ben ik daar gillend weggerend. Op een goeie dag zag ik een advertentie van toneelgroep Ensemble. Moet je nagaan, ik ging in mijn korte broek solliciteren! Kwam ik daar aan, allemaal sollicitanten in keurige zondagse pakken en hun neus in de lucht. Maar ja, toch maar het gesprek voeren. Ik ging weg en had de moed al opgegeven. Zit ik thuis, in Amsterdam-Oost, komt er plotseling een kanjer van een Mercedes voorrijden, gloednieuw. De hele straat liep uit, dat kwam nooit voor in die tijd. Er stapt een vent uit (bleek later de legendarische Muck Parijs te zijn) en belt bij ons aan en roept naar boven of ik er maar voor wilde zorgen dat ik de volgende dag om 12.00 bij de artiestenbeurs stond. Daar pas werd het mij duidelijk dat ik aangenomen was bij de groep Ensemble. Diezelfde avond nog stond ik als leerling-inspeciënt in het theater te Haarlem. Bij die groep leerde ik echt alle kneepjes van het theatervak. Maar ja het bleef werken achter de bühne en het bloed kroop waar het niet gaan kon. Ik wilde toch weer optreden voor het grote publiek. Toen heb ik een illusionistisch nummer gemaakt. Zelf alles met de hand gebouwd. Sta ik ergens op te treden, loop ik Lou van Rees tegen het lijf. Hij vond wel aardig wat ik deed en stopte mij helemaal vol met werk. Zo erg zelfs dat ik op één avond op het Rembrandtsplein in twéé nachtclubs tegelijk moest werken. Voor de pauze in de ene club, dan met de spullen kant-en-klaar op een steekkarretje, en ik in mijn glitterpak, door naar de andere club die 50 meter verderop lag. Deze absoluut te gekke tijd vulde financieel helemaal mijn zakken.
Op een gegeven moment ben je toch op die passagiersschepen terecht gekomen, hoe ging dat eigenlijk in zijn werk?
Aan de ene kant was het de drang naar avontuur, aan de andere kant het teruglopen van het toerisme. Op een gegeven moment was er gewoon minder werk. Toen kwam Lou van Rees met een prachtig aanbod om lekker de wereld rond te reizen. Eigenlijk heb ik vreselijke mazzel gehad. In de afgelopen 15 jaar heb ik werkelijk alles gezien. Wat wil je nog meer? Altijd op vakantie en dan nog het vak uitoefenen waar je helemaal bezeten van bent. Maar dat is niet het enige hoor. Ik heb ook in de grootste theaters gestaan: het Lido in Parijs, het Hansa Theater in Hamburg, het Frederick Palast in Berlijn, noem maar op.
Wat vind je van de huidige generatie illusionisten, Hans Klok, Paul Philippart en Anja, om er een paar te noemen.
In één woord fantastisch: acht illusies in een half uur in een razend snel tempo. Voor het publiek een absoluut wonder. Neem nou bijvoorbeeld Hans Klok. Die laat een olifant van het toneel verdwijnen. Wie doet hem dat na in Nederland? Ik was vroeger al blij dat ik een Perzische kater van het toneel kon laten verdwijnen. Met andere woorden, de moderne illusionist is in staat een fantastische, complete show te brengen. Het publiek wordt in een soort droomsituatie gebracht en dàt is naar mijn mening theater. Dáár komen de mensen voor.
Dat kun je wel stellen ja. Als ik kijk naar het kerstfestijn van jullie vereniging G.O.A., op 12 december, dan straalde daar een absolute perfectie van uit. Was dat ook de inbreng van Hans Cortini?
Als voorzitter van een vereniging moet je het vermogen hebben goed te kunnen delegeren. Dat lukt alleen als je de goede mensen om je heen hebt. En die had ik: de inbreng van Jan Wilhelmus en Henk Schutte was van onschatbare waarde. Daar komt bij dat alle leden van de club bereid waren een taak op zich te nemen. Maar goed, daar weet jij alles van. Trouwens, de grootste steun was natuurlijk mijn vriendin en assistente Maureen.
Kunnen we in de toekomst nog zo'n evenement verwachten?
Als ik mijn verstand laat spreken, twijfel ik, maar mijn artiestenhart zegt 'ja' en dan nog grootser opgezet. Het ligt er echter helemaal aan wie dan het bestuur vormt, de verkiezingen staan voor de deur.
Eddy Smit
Dit artikel is gepubliceerd op maandag 21 september 2015 om 08.50 uur en komt uit de Informagie (jaargang 5, nummer 5, mei/juni 1994), het Nederlandse vakblad voor de goochelkunst. Het artikel is met toestemming van de eindredacteur geplaatst op deze website.
